Rytuał tantryczny - ofiara składana bogu przez boga.

   Obrzęd magiczny w hinduistycznych tradycjach ezoterycznych (tantra) stanowił połączenie wewnętrznej praktyki medytacyjno-wizualizacyjnej oraz zewnętrznego  ceremoniału ofiarnego. Najważniejszym elementem manasā pūja (‘rytuału wewnętrznego’) była inkantacja formuł magicznych, którym odpowiadały diagramy ezoteryczne (yantra). Te ostatnie stanowiły lepiszcze łączące wspomniane dwie sfery obrzędowości.

Wybitny badacz tradycji hinduistycznych, André Padoux wielokrotnie podkreśla, że istotną cechą rytualizmu tantrycznego jest idea identyfikacji osoby odprawiającej obrządek z bogiem. Także w  tantrycznych podręcznikach rytualnych, często powtarzana się sentencja nādevo devam arcayet – tylko bóg może składać ofiarę bogu. Wynika z niego, iż adept, który sam nie stanie się bogiem, nie może oddawać w należyty  sposób czci bóstwu.

W filozofii tantrycznej ważne miejsce zajmuje również idea „alchemicznej korespondencji” tj. zależności pomiędzy mikro- a makrokosmosem. Teoria ta, mówi o związku pomiędzy światami ludzkim i boskim, a także  człowiekiem a Bogiem. W tradycjach tantrycznych zależność ta sprowadzała się do identyfikacji sfery makro- i mikrokosmosu. Należy tu zaznaczyć, iż  adepci tantry powszechnie znali i stosowali techniki wizualizacyjne i jogiczne. Z praktyką tychże wiąże się pojęcie „mistycznej fizjologii”, czyli postrzegania ludzkiego organizmu jako mikrokosmosu. Według filozofii jogicznej pozostaje on (mikrokosmos) w ścisłej relacji z makrokosmosem, czyli wszechświatem, uniwersum – sferą bogów.